Experiment in Lourdes
Op de theologieopleiding waren een aantal docenten er heilig van overtuigd, dat je aan pastoranten geen privé zaken moet vertellen. Mijns inziens kan het juist vertrouwen geven. Doordat pastoranten weten, dat jij als geestelijk verzorger of als pastoraal werker kinderen hebt, of een overlijden van dichtbij hebt meegemaakt, durven ze je meer te vertellen. Ik zou er natuurlijk compleet naast kunnen zitten. Gelukkig deed er zich een kans voor, om dit in de praktijk uit te proberen. Via de opleiding konden we mee op bedevaart naar Lourdes en daar stage lopen.
Om ervaring op te doen in het werkveld van het pastoraat, werden we in een ‘hotelparochie’ geplaatst. In deze groep zijn een aantal parochies bij elkaar gevoegd en deze groep wordt bijgestaan door een priester en een pastoraal werker. Aan deze groep had ik niets meer verteld, dan mijn naam en dat ik theologiestudent ben. Gedurende de week, deed ik mee in het pastorale team. Ik duwde rolstoelen, liep met een aantal de kruisweg, was lector bij een viering en bood een luisterend oor aan. Tijdens het wandelen werden de nodige vragen gesteld, meestal hadden deze betrekking op geloof, Bijbel kennis en Lourdes ervaringen.
Aan het eind van de week, werd mij gevraagd hoe oud ik was en of ik nog bij mijn ouders woonde. Nadat ik vertelde, dat ik inmiddels de veertig gepasseerd was en een zoon van rond de twintig had, was er eerst verbazing, daarna volgden er vele levensverhalen. Nu ze wisten, dat ik levenservaring had, durfden de mensen mij hun verhaal pas toe te vertrouwen. Dit bevestigde mijn voorgevoel dat ik al eerder had. Mijn ervaring is, dat het goed is om iets uit je privéleven te delen, niet je problemen en je gedoe, maar wel belangrijke momenten uit je leven. Het maakt je toegankelijker en het contact persoonlijker.